Δευτέρα 6 Σεπτεμβρίου 2010

Οϊμέ, τι θρήνος!

Η τσίκνα του οφτού κλέφτικου και του ψητού στο φούρνο άνοιγε την όρεξη των Κυπρίων από τα αρχαία χρόνια μέχρι σήμερα, σύμφωνα με τους αρχαιολόγους που ανακάλυψαν φούρνο (παρόμοιο με το σημερινό παραδοσιακό κυπριακό φούρνο) στην Κισσόνεργα. Από αρχαιότητος της μάσας οι Κυπραίοι! Ήταν και οι πρόγονοί μας παχύσαρκοι άραγε; Έτρωγαν κι αυτοί τον αγλέορα τα Σαββατοκύριακα, διότι θ’ άρχιζαν από Δευτέρας δίαιτα; Και συνόδευαν το λουκούλειο γεύμα τους με κόκα-κόλα ζίρο;

Πήγα χθες σ’ ένα μνημόσυνο. Ο μακαρίτης μας έχει αφήσει χρόνους προ δεκαετίας και βάλε, η χήρα όμως συνεχίζει να φοράει μαύρα. Εντάξει, έτσι είναι το έθιμο, θα μου πείτε. Και θα συμφωνούσα, αν από τις… σαράντα κιόλας του μακαρίτη η… εύθυμη χήρα δεν άρχιζε τα ταξίδια αναψυχής στα εξωτερικά. «Μα, για προσκύνημα πάω!», «Το είχαμε τάμα με τον άντρα μου και πρέπει να πάω να του φέρω αγίασμα για τον τάφο του!». Whatever! Όσο βέβαια ο μακαρίτης βρισκόταν ακόμα εν ζωή, «απολίτιστο αγριάνθρωπο» τον ανέβαζε, «άχρηστο μπεκρούλιακα» τον κατέβαζε. Τελοσπάντων. Μπορεί μετά θάνατον να κατάλαβε την αξία του…

Στο μνημόσυνο που λέτε, κοσμοσυρροή: συγγενείς, φίλοι, γείτονες, μικροί και μεγάλοι. Σα να μην πέρασε μια μέρα από το θάνατο του μακαρίτη! Το μοιρολόγι μας έλειπε! Ένας μίνι κυπριακός γάμος. Όπου βεβαίως αντί μετά φακελακίων, οι καλεσμένοι κατέφθαναν μετά πιατέλων! Ο καφές της... παρηγοριάς, που λέτε, έχει τα τελευταία χρόνια αντικατασταθεί σταδιακά με μια τάβλα τεραστίων διαστάσεων γεμάτη αλμυρά, κούπες με κιμά, κούπες νηστίσιμες, πουρέκια με κιμά, πουρέκια με αναρή, τυρόπιτες, σπανακόπιτες, κέικ γεωγραφίας, ταχινοπιτάκια για όσους νηστεύουν, αναρόκρεμα, ινδοκάρυδο, καρυδόπιτα... Κάτι σαν πάρτυ παιδικών γενεθλίων δηλαδή. Χωρίς τα μπαλόνια βεβαίως. Κλόουν όμως είχε πολλούς!

Το (περιορισμένο) φαγοπότι μετά τις κηδείες είναι έθιμο αρχαίο. Δεκτό. Εμείς όμως τα τελευταία χρόνια νομίζω πως το έχουμε παραξηλώσει! Ακόμα και τις κηδείες και τα μνημόσυνα (άντε, για τους γάμους και τα βαφτίσια να το δεχτώ, αφού είναι στιγμές χαράς –λέμε τώρα) τα έχουμε μετατρέψει σε ευκαιρία για show off! «Μα, να πουν ότι δεν έχουμε αρκετό φαγητό; Μα, να μην έχουμε και γλυκό για μετά το αλμυρό; Μα, να πουν ότι τσιγκουνευτήκαμε; Μα, αφού η τάδε έκανε και κρέμες, εμείς να μην κάνουμε;» Καλά, ο ρόλος των κολλύβων ποιος είναι αν είναι ν’ ακολουθήσει τέτοιο φαγοπότι; Και στην Ελλάδα που ήμουνα μαζεύονται μετά τα μνημόσυνα (στις ειδικές αίθουσες της εκκλησίας, όχι στα σπίτια), αλλά δε στρώνουν τέτοια τραπέζια! Ένα κουτάκι ετοιμάζουν με ένα-δυο αλμυρά, συν τα κόλλυβα! Εξάλλου, η φράση είναι «καφές της παρηγοριάς» και όχι «φαΐ της παρηγοριάς»! Αλλά εμείς εδώ στην Κύπρο την έχουμε χάσει την μπάλα! Και δεν αφήνουμε ούτε τους νεκρούς μας να ησυχάσουν, μόνο κάνουμε επίδειξη στην πλάτη τους. Ποια χήρα θα μας ταΐσει περισσότερο, ποια χήρα θα φορέσει περισσότερο τα μαύρα, ποια χήρα θα θρηνήσει περισσότερο... Τελικά, είμαστε μόνο για τα πανηγύρια!

Δεν υπάρχουν σχόλια: