Με τρόμο άκουσα προχθές από το κεντρικό δελτίο ειδήσεων του ΡΙΚ (διότι, ναι, αυτό ΕΙΝΑΙ θέμα που ΠΡΕΠΕΙ να παίξει στις ειδήσεις) ότι θα ξαναρχίσει η θρυλική και... αξέχαστη σειρά «Ιστορίες του χωρκού», παρέα με μια άλλη ποιοτική σειρά, την «Τρεις κι ο Κόκος». Μεγάλες στιγμές θα ζήσει και πάλι η κυπριακή (φολκλόρ) τηλεόραση. Πάθη και ίντριγκες, σασπένς κι αγωνία θα μας καθηλώνουν κάθε βράδυ μπροστά απ’ τις οθόνες μας. Και σε συνδυασμό με την αστείρευτη (και ΠΑΝΤΑ εύστοχη κι επίκαιρη) σάτιρα, το πηγαίο χιούμορ των σεναριογράφων και το αδιαμφισβήτητο ταλέντο των ηθοποιών, θα αναδεικνύονται πτυχές της κυπριακής μας κουλτούρας, του ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, των ηθών και των εθίμων μας. Οι απαραίτητες παραδοσιακές φορεσιές βεβαίως θα προσθέτουν στην αληθοφάνεια των σειρών και θα διδάσκουν τους νέους μας τις απαρχές της σύγχρονης haute couture chypriote, ενώ η αλάνθαστη και χωρίς υπερβολές χρήση της κυπριακής διαλέκτου θα αναδείξει τον πλούτο της γλωσσικής κληρονομιάς μας.
Τελικά η κυπριακή τηλεόραση έχει πλάκα. Οι «Ιστορίες του χωρκού» γέννησαν μια «Αίγια φούξια», η οποία με τη σειρά της βοήθησε να αναγεννηθούν από τις στάχτες τους οι... χωρκάτικες ιστορίες του ΡΙΚ. Ένα συνεχές αναμάσημα με άλλα λόγια των ίδιων και των ίδιων, χωρίς καθόλου φαντασία και χωρίς καθόλου επαφή με τη σύγχρονη κυπριακή πραγματικότητα. Κι αν η «Αίγια φούξια» είχε μια επιτυχία (τον πρώτο τουλάχιστον χρόνο μετάδοσής της) λόγω του πρωτότυπου (μέχρι τότε) χιούμορ των δημιουργών της (Hello εκεί στο ΡΙΚ, ακούει κανείς; «ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ χιούμορ» είπαμε!!), πολύ αμφιβάλλω αν το ξαναζεσταμένο φαγητό του ΡΙΚ θα έχει έστω και τη μισή από την αναμενόμενη τηλεθέαση.
Το πρόβλημα βεβαίως του ΡΙΚ είναι πως δε συμβαδίζει με τις κοινωνικο-πολιτικο-οικονομικές εξελίξεις που έχουν αλλάξει άρδην το προφίλ του σύγχρονου Κύπριου. Διότι αν το «ήντα τζαιρούς εφτάσαμεν» κάποτε φάνταζε αστείο κι επίκαιρο, σήμερα ακούγεται παρωχημένο κι εκτός τόπου και χρόνου! Στου ΡΙΚ την πόρτα όμως, όσο θέλεις βρόντα! Όπως συντηρητικό αποδεικνύεται το κρατικό κανάλι στη θέαση του πολιτικού γίγνεσθαι, φροντίζοντας να μην ξεφεύγει από τη συγκεκριμένη... οπτική της εκάστοτε πολιτικής δύναμης που βρίσκεται στην εξουσία (και το χρηματοδοτεί), το ίδιο συντηρητικό αποδεικνύεται και στη θέαση του κοινωνικού γίγνεσθαι. Κολλημένο στο παρελθόν, προσπαθεί να θυμίσει στο κοινό μια ταυτότητα που (οϊμέ) έχει ξεθωριάσει προ πολλού. Δυστυχώς όμως οι Κύπριοι δε ζουν πια στο χωριό και δεν κυκλοφορούν με γάιδαρους!
Δεν ισχυρίζομαι βεβαίως πως το κατάντημα των νεο-Κύπριων είναι κάτι που πρέπει να μας κάνει περήφανους. Διότι αν η «παραδοσιακή» ταυτότητα έχει ξεθωριάσει, αυτή δυστυχώς δεν έχει αντικατασταθεί από μια άλλη, πιο σύγχρονη. Χωρίς ταυτότητα είναι πλέον οι νεο-Κύπριοι, ούτε παραδοσιακή ούτε σύγχρονη ούτε ελληνική ούτε ευρωπαϊκή ούτε καν κυπριακή! Και αυτή η έλλειψη ταυτότητας αποτυπώνεται και στα προγράμματα του ΡΙΚ: μια προσπάθεια χωρίς ταυτότητα, χωρίς τίποτα που να την κάνει να ξεχωρίζει, που δια της αντιγραφής (του εαυτού της πρωτίστως, δυστυχώς) θέλει να θυμίσει το κοινό τις ρίζες του (μη όντας αντικειμενικοί και έχοντας χάσει τα όρια της σάτιρας, καταλήγουν στα όρια του γελοίου). Οι τηλεθεατές όμως ΔΕ ΘΕΛΟΥΝ να θυμηθούν τις ρίζες τους! Τις έχουν προ πολλού ξεριζώσει, ντρέπονται μάλλον γι’ αυτές! Τους ενοχλεί όταν ακούνε το Κοκούι να μιλά βαρετά Κυπριακά, τους ενοχλεί όταν ο αδαής εξυπνό-βλακας χωριάτης τους θυμίζει τον πατέρα τους, τους ενοχλεί όταν η χοντρή που κρατάει το μαζάτζιν και απειλεί τον άντρα της τους θυμίζει τη μητέρα τους! Διότι αυτοί πια δε ζουν σε χωριά, αλλά σε βίλες με πισίνες! Κι αναπόφευκτα αλλάζουν κανάλι...
Θέλετε να κερδίσετε το κοινό; Δώστε του τη δική του (αληθοφανή πάντοτε) πραγματικότητα, τη σικάτη και την in, και βρείτε τρόπο να περάσετε (αν θέλετε να λέτε πως επιτελείτε κοινωνικό έργο) τη σάτιρα και την κριτική σας με τρόπο που να μην ενοχλεί τους νεο-Κύπριους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου