Πήραμε πρωτάθλημα – είμαι κάποιος!

Πιθανόν να μην είμαι παρά μια... παραξενιάρα «γκόμενα», άλλά ρε παιθκιά, ΕΛΕΟΣ ΜΕ ΤΕΣ ΜΑΠΠΕΣ ΣΑΣ!!! Τελικά το όπιο του λαού δεν είναι πια η θρησκεία (για να θυμηθούμε και τον... επίκαιρο απόψε Μαρξ –κι εδώ γελάμε), αλλά το ποδόσφαιρο! Χιλιάδες κόσμος βγήκε απόψε να κορνάρει και να προκαλέσει κομφούζιο στους δρόμους –μετά βέβαια από έναν ακόμη πετροπόλεμο έξω από το ΓΣΠ- για τι; Για ένα πρωτάθλημα –για μια νεφέλη. Τι σας προσφέρει ρε καημένοι αυτό το πρωτάθλημα; Είτε... πράσινοι είστε είτε μπλε είτε πορτοκαλί –εμένα δε με απασχολούν οι ομάδες. Εσείς το κερδίσατε; Μια ντουζίνα παίχτες, πολλοί εκ των οποίων μάλιστα ξένοι, το κερδίσανε, όχι εσείς! Κι όχι για την οποιαδήποτε ιδεολογία βεβαίως-βεβαίως, αλλά για ίδιον όφελος. Η αγάπη για τη φανέλα είναι ιδανικό που έχει προ πολλού πνεύσει τα λοίσθια...

Εσείς λοιπόν που πανηγυρίζετε τι ακριβώς προσφέρατε γι’ αυτή τη νίκη; Τα ξελαρυγγιάσματά σας στο γήπεδο; Τις φωτοβολίδες; Τις κροτίδες; Τις κοτρόνες; Τι; Και ποια ακριβώς ευεργετική συνέπεια θα έχει αυτή η κούπα στη ζωή σας; Θα σας ταΐσει; Θα σας δώσει προαγωγή; Θα σας... κάτσουν ευκολότερα οι γκόμενες; Ή μήπως με ένα ακόμη πρωτάθλημα θα λυθεί το κυπριακό; Έλεος!

Απορώ αν όλα αυτά τα... αρσενικά (καλώς ή κακώς οι γυναίκες που ασχολούνται με το άθλημα είναι λίγες –και δεν υπονοώ φυσικά ότι τα κομμωτήρια και οι «νυχούδες» τις θέτουν σε καλύτερη μοίρα) δείχνουν την ίδια θέρμη και σε άλλους τομείς της ζωής τους! Πόσα πρωταθλήματα έχει η ομάδα τους και πότε τα πήρε, όλοι το γνωρίζουν. Το τι έγινε το 1922-23 ή το 1940 ή το 1974 (και προσέξτε, αναφέρω τις βασικότερες ιστορικές ημερομηνίες) πόσοι άραγε το γνωρίζουν; Η συντριπτική πλειοψηφία των νέων που γνωρίζω πάντως –αλλά και πολλοί μεγαλύτεροι- δεν έχουν ιδέα ούτε τι γίνεται στον κόσμο, ούτε τι γίνεται στην Κύπρο. Ανενημέρωτοι και απαίδευτοι –γι’ αυτό και αθύρματα στα χέρια του οποιουδήποτε επιτήδειου λαϊκιστή ή ματαιόδοξου πολιτικού της κακιάς ώρας. Λεπτομέρειες, ε;

Διερωτώμαι αν όλοι αυτοί οι οπαδοί (ανεξαρτήτου χρώματος, οι Ομονοιάτες σήμερα δεν είναι παρά η αφορμή) θα βγουν με τον ίδιο ζήλο στους δρόμους για να διεκδικήσουν τα δίκαιά τους –εθνικά, οικονομικά ή οποιασδήποτε άλλης φύσεως. Μπα... Σήμερα η ομάδα του... λαού πήρε και μαθηματικά το πρωτάθλημα, αλλά κανένα εκ των πανηγυριζόντων δεν είδα να βγει χθες στους δρόμους (εργατική Πρωτομαγιά ήταν χθες, για όσους δεν το θυμούνται) για να διαδηλώσει υπέρ των δικαίων των εργαζομένων, τα οποία εν έτη 2010 διακυβεύονται με το πρόσχημα της οικονομικής κρίσης. Η ανεργία όλο και αυξάνεται, οι απολύσεις σε πολλές περιπτώσεις είναι μαζικές, οι αυξήσεις έχουν πάει περίπατο, σε ουκ ολίγες περιπτώσεις περίπατο έχει πάει και ο 13ος, το οκτάωρο είναι πλέον πολυτέλεια του προηγούμενου αιώνα.... Κανείς... αγωνιζόμενος όμως δε βγήκε στους δρόμους! Μη χαλάσουμε τα καινούργια μας παπούτσια ρε παιδί μου... Αλλά οι... αγωνιστικές σημαίες κυμάτιζαν σήμερα στα τρακτέρ που βολτάριζαν στους δρόμους της πρωτεύουσας πριν το ματς! Και το πρωτάθλημα είναι του... λαού, βεβαίως-βεβαίως. Κούνια που μας κούναγε όλους μας!

Φίλοι μου ποδοσφαιρόφιλοι υποστηρίζουν πως το ποδόσφαιρο (και ο αθλητισμός γενικότερα) τους δίνει χαρές, τους κάνει περήφανους για την ομάδα τους. Για τους εαυτούς σας παιδιά είστε άραγε περήφανοι ή η... οπαδική σας περηφάνια έρχεται να αναπληρώσει τα εσωτερικά σας κενά; Αμπελοφιλοσοφίες που αραδιάζω βραδιάτικα, ε; Όλα αυτά που γράφω πάντως, τα υποστηρίζω εκ πείρας! Έχω υπάρξει κι εγώ φίλαθλος μικρότερη και ακόμα πάω γήπεδο –όχι για να υποστηρίξω κάποια ομάδα, αλλά για... κοινωνιολογική μελέτη.

Στα δικά μου τα μάτια λοιπόν το μόνο που προσφέρει το ποδόσφαιρο στους ποδοσφαιρόφιλοους είναι την πλήρη αποχαύνωση. Τώρα βέβαια θα μου πείτε πως τα γήπεδα είναι οι τελευταίοι χώροι απελευθέρωσης τεστοστερόνης στην Κύπρο –οι τελευταίοι εναπομείναντες χώροι όπου τα... αρσενικά μπορούν να δείξουν τη... βαρβατίλα τους... Ψέμα δυστυχώς δεν είναι. Αλλά και πάλι, τι το ελκυστικό υπάρχει στην αγελοποίηση του πλήθους; Στην κυριαρχία των ενστίκτων; Στις ζωικές συμπεριφορές που οπλίζουν τα χέρια με πέτρες και καίνε κάδους και κτυπάνε συνανθρώπους τους και στέλλουν αθώους στα νοσοκομεία; Καμία απολύτως. Πρόκειται για την πλήρη κατάντια!

Κακοποίηση συμβόλων, κακοποίηση ιστορικών μορφών, κακοποίηση ιδεολογιών... Αυτά διαδραματίζονται δυστυχώς στα κυπριακά γήπεδα. Παιδαρέλια που κανένα όραμα δεν έχουν στη ζωή τους και αναλώνουν τις νεκρές τους ώρες (που ούτως ή άλλως χαμένες θα πήγαιναν σε κάποια χαϊκλασάτη καφετέρια) στις κερκίδες των γηπέδων. Κρίμα...

Πολύ θα ήθελα να βγω κι εγώ στους δρόμους και να θέσω σε μερικούς μια πολύ απλή ερώτηση: να μου πουν τις τρεις σημαντικότερες ειδήσεις της βδομάδας που μας πέρασες –πλην βεβαίως του ότι η Ομόνοια πήρε πρωτάθλημα! Αλλά μάλλον δεν είναι και πολύ σώφρων αυτή η σκέψη –πριν μερικά λεπτά άκουσα σειρήνες περιπολικών και ασθενοφόρων εδώ, λίγο πιο κάτω...