Innocent or guilty? Ομολογία Φάνου Χατζηγεωργίου για τη δολοφονία του Άντη Χατζηκωστή: τρύπια σα... σουρωτήρι!

Νομικός δεν είμαι, ούτε το παίζω. Ούτε... φίλη της Έλενας Σκορδέλλη ή του αδελφού της. Διαβάζοντας όμως την ομολογία του Θεοφάνη Χατζηγεωργίου που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Πολίτης στις 6 Φεβρουαρίου 2010, διαπίστωσα –όπως και πολλοί άλλοι- ότι η συγκεκριμένη μαρτυρία από κάπου... μπάζει! Το αν θα σταθεί ή όχι στο δικαστήριο, αυτό δεν το γνωρίζω. Το αν υπάρχει όντως ενισχυτική ή περιστατική μαρτυρία (όπως αναφέρθηκε στην ίδια εφημερίδα στις 7 Φεβρουαρίου), ούτε αυτό το γνωρίζω. Γνωρίζω μόνο ότι, αντί να απαντήσει στο ερώτημα «πώς στήθηκε και πώς έγινε η δολοφονία του Άντη Χατζηκωστή», η συγκεκριμένη ομολογία γέννησε μάλλον νέα ερωτήματα!

1. 
   
   • Η ομολογία έγινε στην τέταρτη κατάθεση του Χατζηγεωργίου. Γιατί λοιπόν στις προηγούμενες τρεις καταθέσεις του αρνείτο κάθε ανάμειξη στο έγκλημα; Τι τον έκανε ν’ αλλάξει γνώμη; Η συμφωνία με την αστυνομία ότι θα απαλλαγεί των κατηγοριών και θα του προσφερθεί άσυλο στο σύστημα προστασίας μαρτύρων;
2. 
   
   • Είναι δυνατόν οι αρχές να στηριχτούν στην ομολογία ενός ανθρώπου που ως αντάλλαγμα για την ομολογία του δεν κατηγορείται (παρόλο που το όνομά του συμπεριλαμβάνεται στο κατηγορητήριο που είδε το φως της δημοσιότητας); Δεν είναι εύλογο κάποιος να υποθέσει ότι με αυτήν την ομολογία προσπαθεί να απαλλάξει τον εαυτό του κατηγορώντας τους άλλους συνεργούς του;
3. 
   
   • Μέχρι τη στιγμή της ομολογίας του Θεοφάνη Χατζηγεωργίου, αυτός εθεωρείτο ως ένας από τους βασικούς υπόπτους – σύμφωνα μάλιστα με κάποιες πληροφορίες ως ο κύριος ύποπτος. Επί τούτου, υπάρχουν πληροφορίες για ύπαρξη προφορικής μαρτυρίας, βάσει της οποίας είναι ο ίδιος ο Θεοφάνης που πυροβόλησε τον Άντη. Γιατί λοιπόν, ενώ δόθηκε στην αστυνομία αυτή η προφορική μαρτυρία, ξεχνιέται και δε λαμβάνεται υπόψιν;
4. 
   
   • Η ομολογία σαφώς χαρακτηρίζεται από έλλειψη σοβαρότητας. Πόσο «επαγγελματικό» είναι να γίνονται συμφωνίες για δολοφονία τρώγοντας τυροπιτάκια και κουπέπια στο σπίτι του φερόμενου ηθικού αυτουργού, Τάσου Κρασοπούλη, και με τη σύζυγο και τον πεθερό του μάλιστα μέσα στο σπίτι; Ή σε χώρους όπως το Ιπποκράτειο νοσοκομείο, όπου, σύμφωνα με την ομολογία, έγινε η πρώτη συνάντηση των τριών εκτελεστών του σχεδίου, Γρηγόρη Ξενοφώντος, Θεοφάνη Χατζηγεωργίου και Αντρέα Κασάπη;
5. 
   
   • Σύμφωνα με πληροφορίες, ο πεθερός του Τάσου Κρασοπούλη, τον οποίο ο Θεοφάνης Χατζηγεωργίου ισχυρίζεται στην ομολογία του ότι συνάντησε στο σπίτι του πρώτου, είναι νεκρός εδώ και κάποια χρόνια. 
6. 
   
   • Πόσο πειστικό είναι το ότι, ενώ αρχικά σχεδιαζόταν όπως τραβήξει ο ίδιος ο Θεοφάνης τη σκανδάλη, αργότερα «ένιωσε τον εαυτό του ότι εν εμπορούσε να σκοτώσει άνθρωπο, είπε του Αντρέα -τζιαι εδέκτηκε- να πουν του Γληόρη αν δέχεται να το κάμει τζείνος»; Δε μοιάζει να... ξεφορτώνεται πολύ άτσαλα τις όποιες ευθύνες τον βαραίνουν;
7. 
   
   • Σύμφωνα με την ομολογία, ο Γρηγόρης Ξενοφώντος δέχτηκε να εμπλεκεί στην υπόθεση επειδή είχε ανάγκη χρήματα, αφού χρωστούσε 7.500 ευρώ. Κάνει όμως κάποιος φόνο για ένα τόσο μικρό ποσό, και μάλιστα χωρίς να πάρει προκαταβολή; Και δέχεται στο τέλος να φύγει για τη Μολδαβία με 2.500 ευρώ; Αφού θα κάνει που θα κάνει φόνο, γιατί δεν σκοτώνει καλύτερα αυτόν που τον κυνηγά για τα 7.500 ευρώ (και απολογούμαι για τον κυνισμό μου), ώστε να απαλλαγεί μια και καλή από το χρέος;
8. 
   
   • Σύμφωνα με τους... κανόνες τις πιάτσας, σε συμφωνίες και συμβόλαια θανάτου συνηθίζεται να δίνεται προκαταβολικά τουλάχιστον το μισό ποσό, κάτι που Χατζηγεωργίου αρνείται πως συνέβη. Είναι δυνατόν κάποιος να δεχτεί να κάνει φόνο χωρίς να έχει προηγουμένως πάρει τουλάχιστον ένα μέρος του ποσού; Κι αν μετά ο εντολοδότης δεν τον πληρώσει; Τι θα κάνει; Θα τον... καθαρίσει κι αυτόν;
9. 
   
   • Στην ομολογία του Θεοφάνη, αναφέρει πως τις τελευταίες μέρες πριν τη δολοφονία, ο Γρηγόρης Ξενοφώντος ήταν αυτός που παρακολουθούσε την καθημερινή διαδρομή του Άντη Χατζηκωστή, και μάλιστα με το αυτοκίνητο της δουλειά του, όπου καταγραφόταν και το όνομά του («ο Γληόρης ανέλαβε μόνος του την παρακολούθηση. Όπως μας είπε, έκαμνε την τες παραπάνω φορές με το αυτοκίνητο της δουλειάς του, έναν άσπρον βαν Mtisubishi που έγραφε τζιαι το όνομα του πάνω»). Πόσο αδαής όμως είναι ο Ξενοφώντος, να παρακολουθεί τον Άντη μέρα-μεσημέρι σε μια περιοχή γεμάτη κάμερες, αφήνοντας σαφώς το στίγμα του;
10. 
    
    • Επί τούτου, η αστυνομία δε μάς έχει πει αν στις κάμερες των πρεσβειών της περιοχής έχει όντως καταγραφεί το αυτοκίνητο του Ξενοφώντας τις προηγούμενες του φόνου ημέρες.
11. 
    
    • Περιγράφοντας την ημέρα του φόνου, ο Θεοφάνης λέει ότι, μια περίπου ώρα πριν την εκτέλεση, πήγαν με τον Ξενοφώντος στο σπίτι του και να πάρουν το όπλο του και να προετοιμαστούν. Στο σημείο αυτό ο Θεοφάνης λέει στην ομολογία του: «Εγώ εφόρησα γάντια». Λεπτομέρεια φαινομενικά αχρείαστη και άσχετη με το φόνο. Εξάλλου εκείνη τη μέρα δεν έκανε και ιδιαίτερο κρύο για να χρειάζεται κανείς γάντια. Δεν μπορεί κάποιος να σκεφτεί λοιπόν πως αυτή η λεπτομέρεια προστέθηκε επίτηδες ώστε, αν τυχόν βρεθεί το φονικό όπλο ή η μοτοσυκλέτα, να μπορούν να πουν ότι δεν βρέθηκαν τα δακτυλικά αποτυπώματα του Χατζηγεωργίου, ώστε να μην μπορεί να στηθεί κατηγορία εναντίον του; Και να δικαιολογείται το ότι το όνομά του δε συμπεριλαμβάνεται στο κατηγορητήριο;
12. 
    
    • Στο ίδιο σημείο ο Θεοφάνης λέει στην ομολογία του: «έδωκα του Γληόρη ένα κράνος μαύρο [...]. Εγώ εφόρησα ένα κράνος άσπρο». Είναι άραγε τυχαία η λεπτομέρεια αυτή, ή έχει να κάνει με το προστατευτικό κράνους που βρέθηκε σε παρακείμενο του σημείου δολοφονίας χωράφι;
13. 
    
    • Ο Θεοφάνης Χατζηγεωργίου λέει πως είναι ο ίδιος που πέταξε στη νεκρή ζώνη το φονικό όπλο και τα ρούχα που φορούσε αυτός και ο Ξενοφώντος όταν έκαναν το φόνο. Όποιος όμως γνωρίζει βασικές αρχές της ποινικής ψυχολογίας, γνωρίζει πως είναι το άτομο που τράβηξε τη σκανδάλη που σπεύδει να ξεφορτωθεί το όπλο, κι όχι ο οδηγός της μοτοσυκλέτας! Δεν είναι ο οδηγός που είχε άμεσο συμφέρον να εξαφανίζει το όπλο, αλλά ο ίδιος ο εκτελεστής! Ο οποίος μάλιστα δεν αναφέρεται στην ομολογία να φορούσε γάντια, άρα τα δακτυλικά του αποτυπώματα σίγουρα υπάρχουν πάνω στο όπλο! Είναι δυνατό λοιπόν να εμπιστευτεί ο εκτελεστής το φονικό όπλο σε άλλον; Έστω κι αν είναι συνεργάτης και συνένοχός του; Και αν αυτός δεν το πετάξει, αν το κρύψει και μετά το χρησιμοποιεί για να τον απειλεί;

Μετά από όλα αυτά (τα οποία κάποιοι ειδήμονες μπορεί να θεωρήσουν αφελή, ο δικός μου όμως απλοϊκός νους πραγματικά δεν μπορεί να τα χωνέψει) μου γεννάται το εξής ερώτημα: πρόκειται για μια μαρτυρία ειλικρινή και αληθινή ή για μια μαρτυρία καθ’ υπαγόρευση; Μια μαρτυρία που διαμορφώθηκε ώστε ν’ απαντά ένα προς ένα τα ερωτήματα της αστυνομίας, σε μια προσπάθεια να κλείσει όσο το δυνατό συντομότερα η υπόθεση; ΔΟΘΗΚΕ ΠΡΩΤΑ Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΒΑΣΕΙ ΑΥΤΗΣ ΑΝΑΖΗΤΗΘΗΚΑΝ ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ, Ή Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ, ΜΑΖΕΥΟΝΤΑΣ ΠΡΩΤΑ ΤΙΣ 123 ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ, «ΕΦΤΙΑΞΕ» ΜΙΑ ΑΝΑΛΟΓΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΒΑΣΕΙ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΝΑ ΣΤΗΘΕΙ Η ΥΠΟΘΕΣΗ; ΔΙΟΤΙ, ΧΩΡΙΣ ΤΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ ΑΥΤΟΠΤΗ ΜΑΡΤΥΡΑ (ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΘΕΟΦΑΝΗ ΧΑΤΖΗΓΕΩΡΓΙΟΥ), ΕΣΤΩ ΚΙ ΑΝ Η ΕΝΟΧΗ ΚΑΠΟΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΗ, ΔΕ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΣΤΗΘΕΙ ΥΠΟΘΕΣΗ ΣΤΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ;

Δεν υπονοώ, ούτε ξέρω ποιος κρύβεται πίσω από τη δολοφονία, ούτε ποιοι ήταν οι εκτελεστές ούτε ποιοι είναι οι ηθικοί αυτουργοί. Ούτε με τα πιο πάνω ερωτήματά μου υπαινίσσομαι ότι οι κατηγορούμενοι είναι αθώοι ή ένοχοι. Αυτό δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω. Πρόκειται απλά για ερωτήματα επί της διαδικασίας και επί των θεμιτών και αθέμιτων μέσων που χρησιμοποιούνται για το στήσιμο μιας υπόθεσης...