Ακόμη μια μονότονη νύχτα έφτασε ευτυχώς στο τέλος της. Θα μπορούσα να είχα κάτσει σπίτι να διαβάσω, να δω μια ταινία, να γράψω... Οι κοινωνικές υποχρεώσεις όμως με ανάγκασαν να πάω για καφέ... Ευτυχώς σύντομο...
Η παρέα... επιπέδου!... Καθηγητές και δάσκαλοι. Ανάμεσά τους και εγώ. Θεωρείται βλέπετε σπουδαίο πράγμα στην Κύπρο μας να δουλεύεις στην εκπαίδευση! Ολόκληρο κατόρθωμα! Τι γιατροί και πυρηνικοί επιστήμονες και μαλακίες! Άσχετο που τα τρία τέταρτα των νέων πτυχιούχων καταλήγουν καθηγητές και δάσκαλοι στο δημόσιο, ή έστω σε κάποιο φροντιστήριο• αν έχουν γερά μέσα, ίσως και σε κανένα ιδιωτικό σχολείο για νεόπλουτους και μαθητές που δεν τα βγάζουν πέρα στο δημόσιο...
Μεγάλο πράμα το καθηγητηλίκι λοιπόν! Λες και ζούμε στην εποχή των πρό-παππούδων μας, τότε που ο Δάσκαλος του χωριού γραφόταν με «Δ» κεφαλαίο, και, μαζί με τον παπά, καθοδηγούσαν το αμόρφωτο ποίμνιο... Ξεχνούν κάποιοι βλέπετε τις βαθμολογίες τους στις προεισαγωγικές, ξεχνούν και τον τρόπο που πήραν πτυχία (δηλαδή χωρίς να έχουν πατήσει στο πανεπιστήμιο παρά μόνο για την ορκωμοσία τους, και βεβαίως δια της μεθόδου της αντιγραφής στις εξετάσεις...), ξεχνούν και την ευκολία με την οποία οι καθηγητές σε κάποια πανεπιστήμιο τους έβαζαν βαθμούς παχυλούς, ξεχνούν και ότι τα μεταπτυχιακά στην Αγγλία είναι πια προϊόντα προς ευρεία κατανάλωση καλοπληρωμένα... Ξεχνούν πολλά... Διότι απλά είναι ΔΑΣΚΑΛΟΙ και ΚΑΘΗΓΗΤΕΣ! Σα να λέμε... αυθεντίες! Λες και η θεσούλα στο Δημόσιο αντιστοιχεί με θέση καθηγητού στο Χάρβαρντ και στη Σορβόννη!
Τώρα βέβαια, αν ρωτήσεις κάποιους απ’ αυτούς για το παγκόσμιο κοινωνικοπολιτικό γίγνεσθαι, ή έστω για τα τεκταινόμενα στην Κύπρο, θα σου απαντήσουν πιθανότατα: «Η Κάτια Ζυγούλη είναι έγκυος! Είδατε που τελικά ο Ρουβάς δεν είναι πούστης;». Πώς γίνεται σε μια ομάδα δασκάλων και καθηγητών (δηλαδή ανθρώπων μορφωμένων, όπως οι ίδιοι θέλουν να πιστεύουν) τα μόνα θέματα συζήτησης να είναι ο γάμος του τάδε και το νυφικό της τάδε, η πεθερά της τάδε και το χωρισμός του τάδε, άντε, και στην καλύτερη, η Γιουροβίζιον και το Sex and the City, αυτό είναι απορίας άξιον...
«Οι μεγάλοι άνθρωποι μιλούν για ιδέες, οι μέτριοι μιλούν για πράγματα υλικά, οι κατώτεροι άνθρωποι μιλούν για τους άλλους...» Και ποιος ρε φίλε μιλά για ιδέες σήμερα; Η μόνη «ιδέα» για την οποία ακούω συχνά είναι αυτή στη φράση «έχει μεγάλην ιδέαν για τον εαυτόν της!»
Τελοσπάντων... Ίσως να γίνομαι κακεντρεχής. Παίρνω όμως αυτό το δικαίωμα διότι εγώ τουλάχιστον αναγνωρίζω την τύφλα μου, συνειδητοποιώ την αμορφωσιά μου και την πνευματική μου ανεπάρκεια και, ρε πούστη μου, νιώθω τύψεις κάθε φορά που αλλάζω κανάλι, όταν η ΕΡΤ παίζει ένα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ... Κάτι είναι και η αυτογνωσία!
2 σχόλια:
Τώρα σε ανακαλύπτω, διάβασα αρκετές αναρτήσεις σου...
Κανονικά θα έπρεπε να θυμώσω με την συγκεκριμένη ανάρτηση, αλλά χαίρομαι που υπάρχουν άνθρωποι με οξύ πνεύμα που βλέπουν καθαρά. Μπράβο σου.
Εμένα με παρέπεμψε ο φίλος/συνάδελφος από πάνω. Γιατί να θυμώσεις, Ποδηλάτη; Αφού είναι αλήθεια. Δυστυχώς. Πάλι καλά, κάποιοι το παραδεχόμαστε. Εγώ χθες έπαιζα Τρίβιαλ και μόνο τα ροζ έβρισκα. Το τι σχετικές ερωτήσεις με το αντικείμενό μου έχασα δεν περιγράφεται. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Τελικά πήρα 5 "τυράκια". Πάλε καλά.
Όπως και νάχει, δεν ξέρω αν θα ξεφύγουμε ποτέ από το σύνδρομο του δασκάλου. Δεν έχω να προσθέσω κάτι, με καλύπτεις πλήρως και μάλιστα τα θέτεις και πολύ παραστατικά, Σύλβια.
Δημοσίευση σχολίου