Γονείς για κλάματα

Ήμουνα πριν λίγες μέρες σε ένα κατάστημα εισαγωγής ιταλικών κουζινών και πορτών (τυχαία, πρέπει να διευκρινίσω• δε φτιάχνω ακόμη την προίκα μου!). Κάποια στιγμή μπήκε μια κυρία μέσης ηλικίας, «καλοστεκούμενη» και περιποιημένη. Σαφώς νεόπλουτη... Κύπρια της Αγγλίας, αν και έχει χρόνια που εγκαταστάθηκε στην Κύπρο, μιλά ακόμη με προφορά σπαστή και πετάει συχνά-πυκνά και κάποιες αγγλικές εκφράσεις. Κάποιος θα της έχει πει μάλλον πως είναι charming η προφορά της και φροντίζει επιμελώς μην την χάσει...

Κατέβηκε από το ακριβό της αμάξι και μπήκε ψάχνοντας για ό,τι ακριβότερο και ό,τι πολυτελέστερο για το σπίτι της -ένα «bungalow τριακοσίων τετραγωνικών με δύο πισίνες». «Όχι κερασιά, it looks cheap!» Με το tattoo της και την αλυσίδα στο πόδι, στην τρίχα... Μάνα τεσσάρων παιδιών και ούτε δράμι παραπανίσιο! Σώμα εικοσιπεντάχρονης...

Κάποια στιγμή μπήκε μέσα το μικρό της παιδί, ένα αγόρι έντεκα-δώδεκα χρόνων. Αρκετά παχουλό ομολογουμένως. Κρατούσε ένα σάντουιτς μισοφαγωμένο. Μόλις το είδε η μαμά του, του το αρπάζει του καημένου και του αρχίζει τον εξάψαλμο: «Didn’t you have lunch two hours ago? Look at you! Κοίτα πόσο χοντρός έχεις γίνει! Μόνο ένα K-bar δικαιούσαι να φας απόψε! Θέλεις να μεγαλώσεις και να έχεις πρόβλημα; Look how I am! Do you know how many children I had? Four!»

Εμείς αποσβολωμένες, αλλάζαμε χρώματα μαζί με το καημένο το παιδί. Στο τέλος σηκώθηκε με το κεφάλι σκυφτό και βγήκε απ’ το μαγαζί, ενώ η μάνα του συνέχιζε για την κερασιά...

Και διερωτώμαι: ποιος έδωσε το δικαίωμα σ’ αυτή τη γυναίκα να προσβάλλει έτσι το παιδί της, και μάλιστα εν τη παρουσία τρίτων; Βέβαια, ούτε κατά διάνοια να έχει σκεφτεί η κυρία αυτή ότι ο λόγος που το παιδί της βρίσκεται στα πρόθυρα της παχυσαρκίας είναι πιθανόν αυτή η ίδια και ο αυταρχισμός της! Διότι, άμα ένα παιδί νιώθει την απόρριψη από τόσο μικρό, και από τους ίδιούς του τους γονείς, είναι επόμενο πως κάποιες συμπεριφορές του δε θα είναι οι φυσιολογικές. Και αυτό το παιδί επέλεξε μάλλον τη σιωπή: κλεισμένο στον εαυτό του, βρίσκει καταφύγιο και αγάπη στο φαγητό...

Τι να της πεις; Πως άμα ασχολείτο λιγότερο με τα νύχια της και περισσότερο με το παιδί της, ίσως αυτό τώρα να μην αντιμετώπιζε τέτοια προβλήματα; Μάλλον δε θα το καταλάβει... Η πιο πιθανή απάντησή της θα ήταν: «Ποια προβλήματα;» Διότι γι’αυτήν, όπως και τόσους άλλους γονείς, το ότι προσφέρει μια πλουσιοπάροχη ζωή στα παιδιά της είναι υπεραρκετό και αυτό θα έπρεπε να τα κάνει ευτυχισμένα, τα αχάριστα! Τους λείπει τίποτα; «Καλά να φαν, καλά να πιουν...» Περισσότερη αγάπη; Βλακείες!... Η δύναμη βρίσκεται στο χρήμα! Εξάλλου την αγάπη τους την αποδεικνύουν με τα τόοοσααα που τους προσφέρουν!

Είμαι σίγουρη πως αν τη ρωτήσεις πόσες φορές έπαιξε με το παιδί της, δε θα θυμάται περισσότερες από δυο-τρεις... Αυτό το παιδί ανήκει στη γενιά των ηλεκτρονικών παιγνιδιών, των τερατόμορφων κινουμένων σχεδίων και των iPod... Και μ’ αυτά μεγάλωσε... Αυτά είχε φίλους και από αυτά έμαθε τι θα πει αγάπη – όση αγάπη μπορούν να μεταδώσουν παιχνίδια με μοναδικό τους θέμα τον πόλεμο και μοναδικούς πρωταγωνιστές τερατώδη όντα...

Είναι λοιπόν δυνατόν αυτό το παιδί να μη γίνει παχύσαρκο; Αυτό το παιδί που ποτέ δεν έπαιξε σε αλάνα; Αυτό το παιδί που περνούσε τις ώρες μοναξιάς του (ενώ οι γονείς του ήταν σε κάποιο meeting) μασουλώντας ξαπλωμένο μπροστά στην τηλεόραση; Και υπάρχει έστω και μια πιθανότητα αυτό το παιδί να μην καταλήξει, όχι σε διαιτολόγο, μα σε ψυχίατρο, μεγαλώνοντας;