Οι Τουρκοκύπριοι είναι μωζ!

Απόλαυσα πολύ ψες τη συνέντευξη του Γλαύκου Κληρίδη στον Παύλο Μυλωνά που προβλήθηκε από το Mega. Δεν μπορώ να πω, χαμογέλασα ουκ ολίγες φορές –παρ’ όλη τη δυσαρέσκεια του άντρα μου που εκνευριζόταν με την κάθε «ηλίθια» και «γλείφτικη» (κατ’ εκείνον πάντα, για να μην παρεξηγούμαι) ερώτηση του «δημοσιογράφου». Εγώ από την άλλη βρήκα μάλλον... απολαυστικές τις ερωτήσεις του κ. Μυλωνά: η πολιτική οξυδέρκεια, η αντικειμενικότητα, η αποστασιοποίηση από προσωπικά (κομματικά) πιστεύω ήταν κάτι παραπάνω από... τρανταχτές –δια της απουσίας τους βεβαίως. Κι εγώ που νόμιζα πως η θητεία στο κρατικό κανάλι μορφώνει ικανούς δημοσιογράφους (καλά, μη γελάτε τόσο δυνατά, σας ακούνε στο δίπλα γραφείο!)...

Τελοσπάντων. Το καλύτερό μου ήταν κάθε φορά που ο Παύλος Μυλωνάς, μετά που έκανε μια «δύσκολη» ερώτηση στο Γλαύκο Κληρίδη, στην οποία έβλεπε πως ο συνεντευξιαζόμενος χρειαζόταν λίγο χρόνο για να βρει τα... κατάλληλα (=κομψά) λόγια, άρχιζε την αχρείαστη πάρλα/επεξήγηση/καλόπιασμα/«γλείψιμο», για να του δώσει το χρόνο να σκεφτεί. Καλή τακτική κ. Μυλωνά, κανείς δεν το πήρε χαμπάρι!

Μια από αυτές τις στιγμές ήταν όταν ο «δημοσιογράφος» ρώτησε τη γνώμη του καλεσμένου του για τον... αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο ΓΟΥΣΤΑΡΑ το δισταγμό του Κληρίδη να απαντήσει (δισταγμός του τύπου: «Να μιλήσω; Να μη μιλήσω; Όρεξη που έχω να τους ακούω από αύριο να με πρήζουν... Καλύτερα να σωπάσω!»). Ο Μυλωνάς προσπάθησε να το σώσει, μάταια όμως. Ήταν για τον μόνο που ο Κληρίδης δίστασε ν’ απαντήσει! Ακόμα και για το Χριστόφια (τον θεωρητικά πολιτικό του αντίπαλο) είπε πως δεν είχαν κομματική αντιπαράθεση, αλλά αγαστή συνεργασία, όταν ο ένας ήταν Πρόεδρος της Δημοκρατίας και ο άλλος Πρόεδρος της Βουλής. Είπε μάλιστα πως του εμπιστευόταν τα βήματά του στο κυπριακό, ώστε ο Χριστόφιας να ήταν ενήμερος, αν χρειαζόταν κάποια στιγμή να ασκήσει ως προεδρεύων τα καθήκοντα Προέδρου της Δημοκρατίας (και αυτή είναι σημειωτέον μια απάντηση στην προχθεσινή συζήτηση δύο ΑΚΕΛικών πως «με τον Κληρίδη κάναμε πολλές υποχωρήσεις» και «τουλάχιστον ο Παπαδόπουλος, παρ’ όλα τα κακά του, αναίρεσε αυτές τις υποχωρήσεις και μας έσωσε». Whatever!).

Για τον Τάσσο Παπαδόπουλο όμως ο Κληρίδης ΔΙΣΤΑΣΕ πολύ να μιλήσει και στο τέλος είπε μόνο «είχαμε πολλές διαφωνίες, ειδικά για το τουρκοκυπριακό στοιχείο». Τι να εννοούσε άραγε ο πρώην πρόεδρος; Χμ, για να δούμε: «Το τουρκοκυπριακό στοιχείο είναι μωβ», πίστευε ο Κληρίδης - «Όχι, το τουρκοκυπριακό στοιχείο είναι φούξια!», διαφωνούσε ο Παπαδόπουλος. Μπα... Μήπως «Το τουρκοκυπριακό στοιχείο είναι ξύλο», πίστευε ο Κληρίδης - «Ναι, ξύλο απελέκητο», συμφωνούσε ο Παπαδόπουλος. Χμ, ίσως. Είμαστε πάντως σε καλό δρόμο. Μήπως «Το τουρκοκυπριακό στοιχείο είναι άνθρωποι», πίστευε ο Κληρίδης – «Να τους πετάξουμε στη θάλασσα!», απαντούσε ο αγέρωχος παρ’ ολίγον... εθνάρχης Τάσσος Παπαδόπουλος. Μπορεί. Ποιος ξέρει;

Για όσους πάντως έχουν αμφιβολίες κι ερωτηματικά, συνιστώ να ρίξουν μια ματιά στις εφημερίδες, τα ιστορικά ντοκουμέντα της εποχής και στα πρακτικά των συνεδριάσεων της Βουλής της περιόδου πριν και μετά τον Ιούλιο του 1974. Πολλές απαντήσεις θα πάρουν και άλλα τόσα ερωτηματικά θα τους γεννηθούν για το ρόλο κάποιων... εθνοσωτήρων και μεγάλων πολιτικών...