Οι «σεξουάλες» καθηγήτριες και ο στρουθοκαμηλισμός του υπουργείου

Στοχεύουν σε εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, αλλά έναν από τους βασικότερους άξονες αυτής ούτε που τον αγγίζουν: πόσο κατάλληλοι είναι άραγε οι διδάσκοντες; Από τότε που ήμουν εγώ σχολείο θυμάμαι ότι ακούγανταν διάφορα... πικάντικα (κάποια τα βλέπαμε κιόλας) για κάποιους καθηγητές. Η πολιτική του... κουκουλώματος όμως (για κάποιους φάνταζε φαίνεται ως... συναδελφική αλληλεγγύη) ακολουθείτο από τότε. Μπας και θιγεί το όνομα του συναφιού...

Σήμερα έχω υπόψιν μου δύο περιπτώσεις νεαρών καθηγητριών (ε, τι να κάνουμε, οι Κύπριες φαίνεται πως είναι πιο... τσαχπινούλες) που είχαν συνάψει δεσμό με ανήλικους μαθητές τους. Και μιλάμε για παιδιά δεκαπεντάχρονα που πιθανόν δεν είχαν ακόμη ολοκληρωμένες σχέσεις! Η πρώτη εκδιώχθηκε από το σχολείο όπου εργαζόταν (άγνωστο αν έγινε και κάποιο υπόμνημα από τη διεύθυνση στο αρμόδιο υπουργείο), αλλά η δεύτερη, παρόλο που ο δεσμός της με το μαθητή ήταν γνωστός στη διεύθυνση (κυκλοφορούσαν βλέπετε ανενόχλητοι σε μπαράκια της πόλης, κρατώντας χεράκια και κάνοντας τα λοιπά... πιτσουνίστικα), δεν έγινε δέκτης ούτε καν συστάσεων! Αλλά θα μου πείτε, με τα μέσα που μπήκε στο σχολείο (πρόκειται και στις δύο περιπτώσεις για ιδιωτικά σχολεία), πού να τη διώχνανε...

Η περίπτωση γης καθηγήτριας στη Λάρνακα που ήρθε προχτές στο φως της δημοσιότητας από την εφημερίδα «Σημερινή» σίγουρα δεν είναι η μόνη. Γι’ αυτό εξάλλου και δε σόκαρε πολλούς... Καταπιεσμένες κοπελίτσες ως επί το πλείστον που, ανίκανες να βιώσουν τον έρωτα με συνομίληκούς τους (οι άντρες, καλώς ή κακώς, μπορούν εύκολα να καταφύγουν σε λύσεις... επί πληρωμής –χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν και άντρες εκπαιδευτικοί που πιθανόν να επιδεικνύουν ανάρμοστη συμπεριφορά), «ερωτεύονται» μαθητές τους, ικανοποιώντας τον «πόθο» πολλών αγοριών να... ρίξουν την καθηγήτριά τους. Διότι, ό,τι και να πεις, είναι γι’ αυτούς ένα κατόρθωμα! Και μεγαλύτερη και καθηγήτρια –μ’ ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Ο μαθητής μάλιστα στην πρώτη από τις περιπτώσεις που προανέφερα δε δίσταζε αργότερα, μετά το διωγμό της καθηγήτριας από το σχολείο, να κοκορεύεται σε συμμαθητές και καθηγητές για το κατόρθωμά του.

Το πόσο ανώριμες πρέπει να ’ναι οι εν λόγω καθηγήτριες για να θέσουν με αυτό τον τρόπο την καριέρα τους σε κίνδυνο, ούτε λόγος. Το πόσο χαμηλά έχει πέσει ο πήχυς των ηθικών αξιών στον τόπο μας, αναμφισβήτητο. Το κυριότερο ερώτημα όμως που τίθεται είναι το πού κρύβεται το αρμόδιο υπουργείο. Διότι για τις πλείστες των περιπτώσεων ενημερώνεται! Τι κάνει όμως; Το πολύ-πολύ να μεταθέσει κάποιον καθηγητή, άντε να τον παύσει. Περί πρόληψης όμως, ούτε λόγος!

Σπουδάζοντας κάποιος φυσικός, μαθηματικός, φιλόλογος ή χημικός, δε σπουδάζει καθηγητής! Σπουδάζει αντιθέτως μια επιστήμη που καμία σχέση δεν έχει με την παιδαγωγική, η οποία επιστήμη όμως μπορεί να του ανοίξει τις πόρτες των σχολείων. Αντί όμως οι πόρτες των σχολείων να άνοιγαν αυτόματα με την απόκτηση τέτοιων πτυχίων, θα έπρεπε να υπήρχαν κάποιοι περιορισμοί:

Αφενός, όσοι φοιτητές σκοπεύουν να απευθυνθούν για δουλειά στα δημόσια σχολεία, να ακολουθούν μια διαφορετική κατεύθυνση από τους υπόλοιπους, εξειδικευόμενοι σε θέματα παιδαγωγικής και ψυχολογίας (πχ. οι φιλόλογοι-φυσικοί-μαθηματικοί κλπ, στο τρίτο έτος των σπουδών τους να επιλέγουν είτε μια «επιστημονική» κατεύθυνση που θα του καταρτίσει ως ερευνητές είτε μια «παιδαγωγική» κατεύθυνση, που θα τους καταρτίσει ως εκπαιδευτικούς). Έτσι, και τα πολυδάπανα παιδαγωγικά σεμινάρια (που τίποτα δεν προσφέρουν στους μελλοντικούς καθηγητές) θα καταργούνταν, και οι μακροί κατάλογοι διοριστέων θα περιορίζονταν κάπως.

Αφετέρου, πριν το διορισμό των εκπαιδευτικών στο δημόσιο, θα έπρεπε να εξεταστεί η ψυχολογική και εκπαιδευτική τους καταλληλότητα. Και δεν εννοούμε βεβαίως το στιγματισμό ανθρώπων με μια απλή κατάθλιψη (που καθόλου επικίνδυνη δεν είναι), αλλά την προστασία των παιδιών από ανθρώπους πραγματικά προβληματικούς ή ανίκανους να διδάξουν και να μεταδώσουν γνώσεις. Διότι, κακά τα ψέματα, εκπαιδευτικός γεννιέσαι, δε γίνεσαι. Το χάρισμα να μεταδίδεις χωρίς ίχνος εγωισμού τις γνώσεις σου δεν αποκτάται στην πορεία: είτε το ’χεις είτε δεν το ’χεις...

Αλλά το υπουργείο μας (και αναφερόμαστε στους αρμόδιους διαχρονικά, όχι μόνο στον υπουργό αυτής της κυβέρνησης), πέραν των διακηρύξεων περί εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, δεν έχουν απ’ ό,τι φαίνεται τα κότσια να βάλουν το μαχαίρι στο κόκκαλο...