Δημοσίευμα της Offsite με ημερομηνία 04.05.2010 και τίτλο «Φτάνει πια κοροϊδία»:
«Ζητούνται Ηγέτες
Η πολιτική του «καλού παιδιού» θα πρέπει κατά την άποψη μας να τερματιστεί άμεσα. Εδώ και 36 χρόνια, αυτό που πετύχαμε μέσα από αυτή την πολιτική, είναι μόνο υποχωρήσεις, αλλά κυριώς να περνούν τα χρόνια, κάτι που ωφελεί την Τ/κ πλευρά. Χθες στις συνομιλίες των 10 λεπτών έγινε αυτό που όλοι ξέραμε ότι θα γίνει και ακόμη και σήμερα. Σήμερα όλοι μας θα έπρεπε να κατέβουμε σε ειρηνική διαδήλωση έξω από τα Η.Ε. δηλώνοντας ότι δεν θα ανεχτούμε για ακόμη μια φορά την κοροϊδία των δηλώσεων του Γ.Γ. των Η.Ε. κ. Μπαν Κι Μουν και του εδώ εκπροσώπου του κ. Ντάουνερ. Ακούμε από τα Η. Ε. ότι υπάρχει πρόοδος. Βγαίνει ο κ. Χριστόφιας με τον τέως συνομιλητή του και δηλώνουν πρόοδο. Βγαίνει ο απαράδεχτος πλέον κ. Ντάουνερ, και δηλώνει άλλα αντί άλλων, χαμογελώντας, λες και έχει να κάνει με αρνιά. Οι Τούρκοι δηλώνουν ότι μέσα στο 2010 το κυπριακό θα λυθεί. Και εμείς όλοι οι αδαείς ρωτάμε: Μήπως υπάρχει κάτι που θα έπρεπε να γνωρίζουμε; Μήπως κάποιοι έχουν αποφασίσει κι εμείς, απλά, συμμετέχουμε σε μια διαδικασία;
Οι ευθύνες όλων είναι μεγάλες. Όχι μόνο της εκάστοτε κυβέρνησης. Σε όλους εμάς τους απλούς πολίτες κυριαρχεί ένα αίσθημα απογοήτευσης. Η απαξίωση της πολιτικής κάνει κατάληψη στο μυαλό μας. Και κανένας, από την αντιπολίτευση, δεν ξεσηκώνεται. Το κόμμα της «απογοήτευσης», το μεγαλύτερο στην Κύπρο, το κόμμα του απλού πολίτη δηλαδή που είναι ένα στάδιο πριν από το να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι φωνάζοντας «φτάνει πια», περιμένει τον ή τους ηγέτες του.
Υπάρχει κανείς εκεί έξω; Πόση υπομονή; 36 χρόνια άγονται και φέρονται λύσεις και δηλώσεις, χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα για μας. Το πρόβλημα μας, από εισβολή και κατοχή, έχει καταντήσει «εσωτερικό πρόβλημα», των κυπρίων. Όποτε μας συμφέρει ψάχνουμε «λύση κυπρίων». Τώρα που ο κ. Έρογλου μας την έφερε, θα στρίψουμε; Πως; Δεν δηλώναμε σε όλους ότι θέλαμε «λύση κυπρίων»; Πήραμε χθες την πρώτη «γκρίζα» γεύση. Θέλουμε, λέει συνάντηση Τουρκίας –Κυπριακής Δημοκρατίας, αν δεν μπορούμε να τα βρούμε με τον κ. Έρογλου (υπάρχει κανείς που ακόμη ελπίζει;).
Πάλι κοροϊδεύουμε τον εαυτό μας. Ζούμε στον κόσμο μας. Εδώ ο Ερντογάν τολμάει να τα βάζει με το Ισραήλ, στήνει πόδι στους αμερικανούς και όταν ακούει για Κυπριακή Δημοκρατία βγάζει καπνούς από τα αυτιά, μιλώντας για Βορρά και Νότο, και εμείς συζητάμε ακόμη την πιθανότητα να δεχτεί τον Χριστόφια σαν πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας; Τόσες αυταπάτες τρέφουμε πια;
Η μόνη λύση σήμερα είναι μια 180 μοιρών στροφή της Ε/κ πλευράς. Μια σκλήρυνση της στάσης μας στην Ευρώπη, στο θέμα της εισδοχής της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μια σωστή τοποθέτηση στους όρους συμμετοχής των Τ/κ σαν πολίτες της Δημοκρατίας, αφού τώρα αλωνίζουν, από τα νοσοκομεία, τις συντάξεις, τα αυτοκίνητα τους σαν συμπολίτες μας χωρίς όμως υποχρεώσεις, μόνο με δικαιώματα (117 εκ ευρώ παροχές μέχρι το Δεκέμβριο του 2009 δεν είναι λίγα). Και πριν προλάβει κανείς να μας κατηγορήσει, ας μας πει, δεν είναι έτσι τα πράγματα; Νομίζετε ότι τα αποτελέσματα των διάφορων δημοσκοπήσεων που δείχνουν αυτή την τάση (της αγανάκτησης των πολιτών ) είναι τυχαία;
Φτάνει πια. Ζητείται ηγέτης που να τολμά να πάει κόντρα στο ρεύμα. Να αναπτερώσει το ηθικό όλων μας. Υπάρχει κανείς;»
Αγαπητή σύνταξη,
Ολόκληρη η πολιτική μας ηγεσία ξεχνά κάτι πολύ βασικό: όλοι νιώθουν τη βεβαιβότητα πως κρατάμε στα χέρια μας ένα δυνατό χαρτί, την είσοδο της Τουρκίας στην ΕΕ. Μόνο που ελάχιστοι βλέπουν πως η Τουρκία τείνει πλέον προς την εγκατάληψη του οράματος εισόδου της στην κοινότητα! Και τότε εμείς, αντί να έχουμε την Τουρκία στο χέρι, θα βρεθούμε με ένα... καμένο χαρτί στα χέρια!
Ένα από τα πιθανότερα σενάρια, σύμφωνα με ξένους πανεπιστημιακούς, είναι η Τουρκία να προσαρτήσει τη βόρεια Κύπρο. Κάτι που, όπως δείχνουν και οι σημερινές εξελίξεις (εσείς οι ίδιοι αναφέρατε εξάλλου πως η τουρκική ηγεσία μιλά για λύση του κυπρακού εντός του 2010 και οι εκπρόσωποι των Ηνωμένων Εθνών παρουσιάζονται μονίμως με ένα... μειδίαμα στα χείλη) πιθανότατα να γίνει πολύ πιο σύντομα απ’ ό,τι ελπίζουν οι φωστήρες πολιτικοί αρχηγοί μας! Ίσως μάλιστα οι εξελίξεις να προλάβουν και τις βουλευτικές εκλογές –τη μόνη έγνοια όλων τους, όπως δείχνουν οι πράξεις και τα λόγια τους.
Ούτως ή άλλως όποιος μελετά προσεκτικά τις τουρκικές κινήσεις, θα δει πως πλέον η Τουρκία στρέφεται περισσότερο προς την ανατολή και όχι στη δύση. Το ότι δε δίστασε να τα βάλει με ΗΠΑ και Ισραήλ το αποδεικνύουν: πλέον η Τουρκία επενδύει στον αραβικό κόσμο. Ταυτόχρονα η κοινή γνώμη στην Τουρκία γίνεται όλο και πιο αρνητική απέναντι στην προοπτική ένταξης της χώρας τους στην ΕΕ. Οπόταν τι θα χάσει η Τουρκία αν βάλει τέρμα στην ενταξιακή της πορεία –στερώντας μάλιστα και από τους αντιπάλους της (εμάς δηλαδή) τη δυνατότητα εκβιασμού; Τίποτα δε θα χάσει! Ίσως και να κερδίσει μάλιστα, αφού η πρόσφατη οικονομική αστάθεια απειλεί πλέον την ευημερία της ευρωπαϊκής κοινότητας και την ίδια την ύπαρξη του ενιαίου νομίσματος.
Οπόταν γνώμη μου είναι πως αυτό το τροπάριο του «να εκβιάσουμε την Τουρκία, να μην ανοίξουμε τα κεφάλαια ένταξης, κλπ κλπ», σύντομα δε θα έχει κανένα περιεχόμενο. Διότι, αντί να επενδύουμε στη λύση τόσα χρόνια που πέρασαν ανεκμετάλλευτα, επενδύαμε στη... δικαίωσή μας από τους ξένους! Και τώρα κάποιοι θέλουν να επενδύσουμε σε εκβιασμούς... Μάταιος κόπος. Σταθήκαμε ανίκανοι απέναντι στην Ιστορία και δυστυχώς θα το πληρώσουμε. 36 χρόνια κάποιοι λαΐκιζαν, καταδικάζοντας την Κύπρο σε διχοτόμηση (και πραγματικά ελπίδα μου είναι να παραμείνουμε στη διχοτόμηση και να μη χάσουμε ολόκληρο το νησί). Και εμείς τους ψηφίζαμε αυτούς τους ανίκανους! Τους ψηφίζουμε ακόμα! Ας συνεχίσουμε λοιπόν την... παραγωγή (επαγγελματιών;) προσφύγων και ας μείνουμε παρέα με τα φαντάσματα του παρελθόντος και τα ουτοπικά οράματα ενός μέλλοντος όπου εμείς θα... δέσουμε χειροπόδαρα την Τουρκία, επειδή αυτή θέλει τάχα διακαώς να μπει στην ΕΕ... Κούνια που μας κούναγε!
Σ.Πρ.
